اماکن ورزشی به عنوان مهمترین بخش سخت افزاری ورزش و یکی از بنیان های اصلی نظام سلامتی در جامعه است که توسعه پایدار آنها یکی از وظایف اصلی مدیران ورزشی است، لذا هدف از پژوهش حاضر، ارائه مدل توسعه پایدار در اماکن ورزشی براساس مدل
H۳SE بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه کارشناسان، مدیران و اساتید حوزه اماکن ورزشی بودند که براساس نرم افزار
Spss Sample Power، حجم نمونه شامل ۱۰۰ نفر تعیین گردید. ابزار جمع آوری داده ها در این پژوهش پرسش نامه محقق ساخته بود که سوالات آن با مطالعه دقیق ادبیات پیشینه تحقیق و بحث و بررسی با متخصصین حوزه ورزش به دست آمد. ابزار جمع آوری داده ها در قالب ۵ مولفه (بهداشت و ارگونومی؛ ایمنی؛ امنیت؛ منابع انسانی؛ زیست محیطی) و ۲۵ گویه (هر مولفه ها ۵ گویه) طراحی شد. آلفا کرونباخ به دست آمده در این پژوهش بالای ۸۵/۰ بود. از آنجایی که چهار آزمون آلفا کرونباخ، پایایی مرکب، پایایی همبستگی اسپیرمن سوالات و پایایی اشتراکی نتایج قابل قبول داشتند، پایایی سازه مدل تأیید شد. همچنین روایی سازه مدل به وسیله آزمون مدل اندازه گیری در قالب مدل سازی معادلات ساختاری تأیید شد. نتایج نشان داد که به ترتیب اولویت مؤلفه های منابع انسانی، امنیت، ایمنی، بهداشت و ارگونومی، و زیست محیطی نقش بسزایی در توسعه پایدار اماکن ورزشی ایفا می نمایند. نظر به اهمیت توسعه پایدار اماکن ورزشی در نظام سلامت و ارتقا ورزش در بخش همگانی و قهرمانی، مدیران ورزشی می توانند با عنایت به یافته های پژوهش در این مسیر گام بردارند.
